Κωστής Χριστοδούλου
News247.gr
Μάρτιος 07 2015 08:26
Υπάρχει παντού, σε κάποιο εξοχικό, σε κάποιο σπίτι στο χωριό, στο πατρικό μας. Και ας έχει φυράνει το λάστιχο στις πόρτες του ψυγείου, και ας τρίζει ο φούρνος κάθε φορά που τον ανοίγεις, και ας έχει κάνει η σκουριά τα πρώτα της μπαλώματα πάνω στο λευκό. Η Ιζόλα είναι εκεί να σου θυμίζει και να σου αποδεικνύει ότι κάποτε οι Έλληνες, χωρίς να έχουν κάποια παράδοση, κατάφερναν να κάνουν αθάνατες ηλεκτρικές συσκευές.
Πάνω σε αυτές τις γλύκες μνήμες ανακοινώθηκε και επίσημα η επιστροφή της που θα γίνει μέσω Πολωνίας καθώς στην Ελλάδα κάθε εργοστάσιο που κλείνει δύσκολα ανοίγει ξανά. Και το τελευταίο της έκλεισε οριστικά το Πάσχα του 1991 αφού πλέον είχε απαξιωθεί, συγχωνευθεί με την Εσκιμό και κρατικοποιηθεί.
Το WE του news247 επικοινώνησε με τον κ. Γιώργο Δημητρίου του προέδρου της “Γ.Ε. Δημητρίου” της εταιρείας που ανέλαβε να επαναφέρει την Ιζόλα στην ζωή. “Πιστεύουμε πως τώρα να είναι ώρα να επιστρέψουμε, σαν κοινωνία και σαν καταναλωτές, στις παλιές μας αξίες, στις διαχρονικές αξίες. Στον τομέα των ηλεκτρικών συσκευών, και συγκεκριμένα στο μαγείρεμα, η Ιταλική αγορά καλύπτει τις ανάγκες της από την ιταλική βιομηχανία που σχεδιάζει για αυτήν γνωρίζοντας το πώς μαγειρεύει. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανική αγορά, τη Γερμανική, τη Τσεχική, όπως και στην Πολωνία, τη Γαλλία, τη Κορέα, τη Τουρκία… Στην Ελλάδα, με εξαίρεση την ΠΙΤΣΟΣ, που συνεχίζει να σχεδιάζει για τις ανάγκες της Ελληνικής αγοράς, όλες οι υπόλοιπες μάρκες διαθέτουν προϊόντα σύγχρονα και ασφαλή, που δεν «μυρίζουν» όμως Ελλάδα…” .
“Οι κουζίνες Ιζόλα γιατί με αυτές τις συσκευές ξεκινάμε προς το παρόν”, όπως εξηγεί o κ. Δημητρίου “σχεδιάζονται και προδιαγράφονται στην Ελλάδα, με γνώμονα τις ανάγκες του Έλληνα καταναλωτή. Κατασκευάζονται στην Ε.Ε., και συγκεκριμένα σε μεγάλο εργοστάσιο της Πολωνίας, αποκλειστικά για την Ιζόλα”.
Η ιστορία της Ιζόλα στις ηλεκτρικές συσκευές ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 όταν ο Παναγιώτης Δράκος, που έφυγε πάμφτωχος από την Θήβα, με την βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ και ένα δάνειο από την Εθνική επέκτεινε την μονάδα που έφτιαχνε σωλήνες, εμαγιέ και καζανάκια, στις ηλεκτρικές συσκευές. Ήταν η εποχή που η ΔΕΗ έστηνε κολώνες και το ηλεκτρικό ρεύμα επεκτείνονταν σε όλη την Ελλάδα, και η ίδια εποχή, λίγο μετά τον εμφύλιο, που η χώρα άρχισε να νοικοκυρεύεται και να αποκτά τον αστικό της χαρακτήρα. Το 1952, στις εγκαταστάσεις της Ιζόλα στις Τζιτζιφιές, δημιουργήθηκε το πρώτο ελληνικό ψυγείο. Παρούσα και η βασιλική οικογένεια που προς τιμήν της δόθηκαν οι πρώτες συσκευές για να εξοπλίσουν τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Ένα χρόνο πριν, και μόλις 20 μήνες μετά την χρηματοδότηση από τους Αμερικάνους είχε προηγηθεί η ηλεκτρική κουζίνα και ο θερμοσίφωνας.
Μέσα σε λίγα χρόνια η Αθήνα και οι υπόλοιπες πόλεις άφηναν πίσω τους τις παγωνιέρες και τα χωριά τα «φανάρια» για χάρη της Ιζόλα. Για χάρη της επίσης, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ο πατριάρχης της ελληνικής διαφήμισης, πραγματοποίησε τις πρώτες έρευνες αγοράς στην Ελλάδα και μερικές από τις κλασικές καμπάνιες μέσω της πρωτοποριακής για την εποχή της διαφημιστική ΑΔΕΛ. Ο Μ. Καραγάτσης θα γράψει μερικά από τα πιο εμπνευσμένα του κείμενα για την εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών όσο καιρό εργάζονταν στην ΑΔΕΛ ενώ λίγο πριν πεθάνει ο εμπνευσμένος συγγραφέας της γενιάς του '30 θα συντάξει την βιογραφία του Παναγιώτη Δράκου τον οποίο θαύμαζε και τον αποκαλούσε ο «αυτοδημιούργητος».
Τόσο ο Καραγάτσης όσο και ο Δράκος είχαν ενθουσιαστεί από την «βιομηχανική επανάσταση» της Ελλάδας και πίστευαν ότι η ανάπτυξη θα έρχονταν μέσα από αυτό τον τομέα. Ουσιαστικά όμως και για την συγκεκριμένη κατηγορία στην οποία δραστηριοποιούνταν η Ιζόλα η ανάπτυξη ήταν προϊόν της οικοδομής, του διαμερίσματος και του νέου μοντέρνου νοικοκυριού σε συνδυασμό με την προστασία που προσέφερε η συναλλαγματική ισορροπία . Καθώς οι τιμές στις ξένες ηλεκτρικές συσκευές ήταν απαγορευτικές για τον μέσο Έλληνα η Ιζόλα έπαιζε σχεδόν μόνη της μπάλα στην αγορά.
Η νεότερη γενιά, κυρίως μέσω του Γιώργου Δράκου, που διετέλεσε και για περίπου 25 χρόνια πρόεδρος του ΣΕΒ, ήταν πλέον στα ηνία και πέρα από τις νέες μεθόδους μάρκετινγκ άρχισαν και οι διευκολύνσεις προς τους υποψήφιους αγοραστές. Πρώτη η Ιζόλα, μέσω των εκθέσεων – καταστημάτων που διατηρούσε, με χαρακτηριστικότερο αυτή στην οδό Αμερικής, εισήγαγε την πολιτική των δόσεων, 6, 12 και 24 στην συνέχεια. Κύριο όπλο στο marketing, που προαναφέραμε, ήταν η χρήση του ραδιοφώνου που μαζί με τον κινηματογράφο αποτελούσαν τα βασικά μέσα διασκέδασης και ενημέρωσης της μεταπολεμικής Ελλάδας. Από αυτούς τους διαύλους περνούσε ευθέως από την διαφήμιση ή πλαγίως μέσω διαγωνισμών και συμβουλών προς τις νοικοκυρές το σλόγκαν της που ήταν «ο πολιτισμός στο σπίτι». Προκήρυσσε παράλληλα μαθητικούς διαγωνισμούς, διοργάνωνε εκδηλώσεις και γιορτές με την παραμικρή αφορμή. Μια από αυτές ήταν το νέο ψυγείο που διέθετε ...θήκες για αυγά στην πόρτα του.
Πρωτοποριακή ήταν και η σχέση με τους εργαζόμενους, είχαν μερίδιο στα κέρδη της εταιρείας, συνδικαλισμό, παροχές και εκπροσώπηση στην διοίκηση. Ακόμη και το δικό τους περιοδικό, «το ελεφαντάκι» που ήταν και το σήμα της εταιρείας, διέθεταν.
Τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να φαίνονται με την μεταπολίτευση. Κανείς δεν μπορεί να πει τι ακριβώς «πήγε στραβά» και η Ιζόλα όπως και τα άλλα ελληνικά σήματα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Κάποιοι μίλησαν για λάθος πολιτική αρχικά από την κυβέρνηση Καραμανλή και αργότερα από αυτή του Παπανδρέου με τις κρατικοποιήσεις. Κάποιοι άλλοι για τρικλοποδιά από τις τράπεζες που δεν χρηματοδότησαν στον βαθμό που ήθελαν οι επιχειρηματίες τα σχέδια τους. Στα σενάρια και ο ξένος δάκτυλος που ήθελε να καταστρέψει την ελληνική βιομηχανία. Που βρίσκεται η αλήθεια; κάπου στην μέση. Όσο η Ελλάδα δεν ήταν στο ραντάρ των πολυεθνικών και όσο τα ξένα προϊόντα ήταν απαγορευτικά για την τσέπη των περισσότερων Ελλήνων οι εγχώριες βιομηχανίες μεγαλούργησαν. Με την είσοδο στην ΕΟΚ φάνηκε σε ένα μεγάλο βαθμό η γύμνια τους. Κάπως έτσι η Ιζόλα βρέθηκε το 1986 να συγκατοικεί μαζί με την Εσκιμό και μέτοχο επίσης την Εθνική Τράπεζα στην νεοσύστατη, υπό τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, Ελίντα. Ήταν όμως ένας δρόμος χωρίς γυρισμό τουλάχιστον σε παραγωγικό επίπεδο.
Από τις εγκαταστάσεις στην Καλλιθέα έχει μείνει μόνο το φουγάρο για να θυμίζει τις ημέρες δόξας που γνώρισε η Ιζόλα καθώς και ένα μικρό «μουσείο» με κάποιες παλιές συσκευές που φιλοξενείται στο υπερ μάρκετ Σκλαβενίτης που χτίστηκε το 2009 στον χώρο που ήταν κάποτε το εργοστάσιο της.
